λειωκόρης

λειωκόρης, ὁ (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «ὁ τελείως ἐκκεκαυμένους τοὺς ὀφθαλμοὺς ἔχων».

[ΕΤΥΜΟΛ. < λεῖος με επίδραση τού επιρρ. λείως + -κόρης (< κόρη)].